Als jonge jongen was ik een gepassioneerd voetballer. Het feit dat ik een gepassioneerd voetballer was, betekende helaas niet dat ik automatisch ook een goede voetballer was. Sterker nog, een goede voetballer was ik allesbehalve. Op dit niveau ontbrak er naast de nodige kwaliteiten vaak ook een degelijke scheidsrechter. Discutabele penalty’s, onterechte gele of rode kaarten en tal van andere spelsituaties waar ik het niet mee eens was, knarsten op vroege leeftijd al met mijn rechtvaardigheidsgevoel. Op de middelbare school groeide mijn afkeer tegen onrecht ook buiten het veld.
Ik zat in het laatste jaar VWO toen ik begon met mijn examentrainingen en net als ieder ander werd geconfronteerd met het coronavirus. Vanwege mijn jonge leeftijd wilde ik nog niet gaan studeren en mijn plannen om te gaan reizen in een tussenjaar vielen in duigen. Ik had geen enkele open dag bezocht van een universiteit en koos er voor ‘gewoon maar’ dezelfde studie te gaan volgen die de meeste vrienden van mij ook gingen volgen, Rechtsgeleerdheid.
Twijfelend begon ik na de zomer de bachelor Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam. Deze twijfel verdween echter met de noorderzon. De studie had mij namelijk gelijk in zijn greep en die afkeer tegen onrecht was echt een bron voor mijn interesses in vrijwel alle rechtsgebieden. Mijn functie als redacteur bij Rechtencircuit.nl biedt mij de uitgelezen kans deze interesses in de rechtstheorie aan de praktijk te verbinden en deze te delen met de lezers.
Heb je opmerkingen over onze stukken of een tip over wie wij zouden moeten interviewen, schroom dan niet om een mail te sturen naar redactie.rechtencircuit@gmail.com
