Eenmaal door de deuren van Schiphol verdwijnen de gedachten over het strafrechtelijk sanctierecht, de talloze jurisprudentiezaken en mijn masterscriptie naar de achtergrond en maken zij plaats voor de Spaanse zon, zee en het strand. Met klamme handjes kijk ik op het bord, en gelukkig, mijn vlucht staat netjes aangekondigd. Bij het inchecken pak ik de boardingpass uit mijn mailbox erbij en terwijl ik iets te ver door scroll, zie ik in een flits een verstopt stuk tekst onderaan de boeking staan. Aangekomen bij de gate vraag ik mij als nieuwsgierige rechtenstudente toch af wat die kleine lettertjes eigenlijk betekenen. In een opsomming lees ik de algemene voorwaarden van de luchtvaartmaatschappij, de aansprakelijkheidslimieten en informatie over de bescherming van persoonsgegevens. Aha, een walhalla voor de rechtenstudent. Verdere vragen schieten mij direct binnen: zijn wij als rechtenstudenten de enige die deze informatie daadwerkelijk lezen? Of kent iedereen zijn rechten als deze vlucht mogelijk wordt vertraagd of geannuleerd? Een stewardess verschijnt in mijn zicht: ‘Mevrouw, fijne reis’. Ik zet mijn koptelefoon op, zing in mijn hoofd mee met Despacito en stap het vliegtuig in. Het juridische denken komt later wel weer.
