Karin Janssen startte als Officier van Justitie (OvJ) in Roermond. Van 1992 tot 2003 vervulde ze hier verschillende rollen. Toen een vacature vrij kwam op Aruba greep ze deze kans aan, met als motto: ‘je krijgt altijd meer spijt van de dingen die je niet doet, dan die je wel doet’. Als OvJ heeft Janssen veel zaken behandeld en opgelost. De enige zaak die ze niet op heeft kunnen lossen, is de verdwijning van Natalee Holloway. Achttien jaar na de verdwijning bekent Joran van der Sloot – voor de zoveelste keer – haar te hebben vermoord. In dit interview blikken we samen met Janssen terug op haar carrière als OvJ, de hectische periode op Aruba en de zaak die haar niet loslaat.
Holloway’s verdwijning
Op 31 mei 2005 raakt Holloway vermist op Aruba. Janssen kan zich dit nog goed herinneren. ‘Het was eigenlijk vrij snel duidelijk dat het een ernstige zaak was en dat Holloway écht vermist was.’ Van der Sloot was al vanaf het begin verdachte, aangezien hij als laatste met Holloway was gezien. Gedurende het onderzoek heeft hij meerdere bekentenissen gedaan. De meeste hiervan waren twijfelachtig, in die zin dat zijn verklaringen niet werden ondersteund door andere bewijsmiddelen. ‘Dit was heel tijdrovend, want alle bekentenissen moesten serieus worden onderzocht.’
‘Ze waren all over the place’
Van der Sloots valse bekentenissen waren niet het enige dat veel tijd kostte. Terwijl Janssen druk bezig was met het onderzoek, had het OM een dagtaak aan het inlichten van de media. ‘De Nederlandse pers was peanuts, maar de Amerikaanse pers kwam als een tsunami over ons heen. Ze waren all over the place’. Op Aruba geldt het Nederlandse rechtssysteem. Dit was voor de Amerikanen niet altijd even goed te begrijpen. Voor Janssen was het een hele opgave ze goed in te lichten, soms met wel meerdere persconferenties per dag. ‘Ik heb nog nooit meegemaakt dat een opsporingsonderzoek parallel loopt met een soort boycot van het eiland. Je kon je bijna niet meer distantiëren van het politieke en het mediaspektakel en de spanningen liepen hoog op.’
In 2007 is Janssen teruggegaan naar Nederland. Vanaf dat moment was ze niet meer betrokken bij het onderzoek. Ze kreeg nieuwe functies in Nederland en ging later naar Albanië voor een EU-project. ‘Natuurlijk kijk je nog met één oog naar wat er zich allemaal afspeelt, maar ik was niet meer in charge.’
Het laatste puzzelstukje
Toen Janssen vorig jaar met vervroegd pensioen ging, kon ze de zaak toch nog niet loslaten. Ze bekeek haar dozen met oude aantekeningen en dagboeken nog eens en besefte dat het tijd was weer een blik op de zaak te werpen. Ze nam contact op met een privédetective, een oud-politieman die ze kende van haar tijd als OvJ, en ze vertrokken naar Aruba. Dit was voor Janssen een hele andere manier van werken. Na altijd onderzoek te hebben gedaan langs de formele lijnen van het strafrecht, is ze als burger aan de hand van haar aantekeningen zelf onderzoek gaan doen. ‘Opeens kon ik mensen op een andere manier benaderen, en gewoon vragen stellen.’
‘Iedereen draait maar om Joran van der Sloot heen, maar wie is er nog op zoek naar Natalee?’
Tijdens het privé-onderzoek hebben Janssen en de detective zich maar op één ding gefocust: Waar ligt Holloway begraven. ‘Iedereen draait maar om Joran van der Sloot heen, maar wie is er nog op zoek naar Natalee?’ Janssen geeft weinig prijs over het onderzoek zelf, maar laat wel doorschemeren wijzer te zijn geworden. Precies in de week dat Janssen op Aruba zat, deed Van der Sloot een nieuwe bekentenis over de moord op Holloway. Dit deed hij in ruil voor strafvermindering in de lopende Amerikaanse zaak betreffende de afpersing van de ouders van Holloway. Janssen is niet zo zeker van de bekentenis. ‘Het was eigenlijk voor ons meteen duidelijk, en ook voor de Arubanen die wij spraken, dat het een heel uitzonderlijk verhaal was wat hij daar vertelde’. Wanneer we vragen of Janssen denkt dat Van der Sloot wél de dader is antwoordt ze ‘In principe liggen alle scenario’s nog open, want niets is 100% bewijsbaar of uit te sluiten. Ik heb natuurlijk wel een gevoel, idee en richting, maar de zaak is voor mij niet afgesloten na zijn confession.’
Volgens het boekje
Janssen is trots op het onderzoek dat ze toentertijd heeft uitgevoerd. ‘Ondanks alle druk en focus van de hele wereld, is volgens het boekje gehoord en zijn geen grenzen overschreden.’ Ook al waren er geen bruikbare bekentenissen, er is in ieder geval geen ongeoorloofde druk uitgeoefend om valse bekentenissen uit de verdachten te krijgen. Een voorbeeld van een zaak waarin dit wel is gebeurd, is de Schiedammer Parkmoord die speelde in 2005. ‘Er is dan niemand die zegt: knap gedaan dat je met zo’n druk toch nog een rechtmatig verhoor hebt’.
‘Als je hard aan een boom rammelt, valt er altijd ergens wel wat uit.’
Aan studenten geeft Janssen mee: ‘Oefen op je overtuigingskracht en spreekvaardigheid in het openbaar. Voor een groep staan en mensen aan jouw kant krijgen, is een aan te leren vaardigheid en uiteindelijk een belangrijk deel van je werk als magistraat’. Wat betreft het onderzoek en of er nog een vervolg zal komen, is Janssen hoopvol. ‘Als je hard aan een boom rammelt, valt er altijd ergens wel wat uit.’ Dit hoopt ze dan ook. En mocht er iets uit de boom vallen, hoeft dit niet op haar conto te komen, maar hoopt ze dat de autoriteiten ermee uit de voeten kunnen. En bovenal hoopt ze dat Natalee wordt gevonden, teruggegeven aan haar familie en dat de zaak alsnog wordt opgelost.
